تک رمان

-اجازه استاد؟

برگشت و با اون نگاه وحشیش زل زد تو چشمام. خنده رو لبم اومد اما به زحمت خودمو نگه داشتم.

تعارف که نداشتم، واقعا ازش می ترسیدم. مخصوصا از وقتی که دقت کردم و دیدم انگار اصلا ماهیچه ای به اسم ماهیچه خنده نداره.

همونطور که آب دهنمو قورت می دادم، توی سینه م داغ شد و نگاهم روی اخمای درهمش موند.

-من استاد نیستم خانم نسیم سرخوش.

لبخند دستپاچه ای زدم و با اعتماد به نفسی که تو خودم سراغ نداشتم اما موقع دیدن این بشر تو وجودم شکل می گرفت گفتم:

-چه فرقی داره جناب محراب فتوحی؟ شما هم دارید یه چیزی به ما یاد می دید، پس در جایگاه استاد قرار دارید.

صدای نفس احدالناسی نمیومد بس که این بشر جذبه داشت. اما من نمی دونم چه کرمی تو جونم بود که تا یه دور عصبیش نمی کردم، بی خیال نمی شدم.

انگار روزم دقیقا از همون لحظه ای که می فهمیدم شکستش دادم شروع می شد.

با قدم های محکم و پرصلابتی پشت میز قرار گرفت و جفت دستاشو گذاشت روش و خم شد. نگاهش مثل نیزه بود و داشت اول چشمام و بعد هم سینه هامو سوراخ می کرد. مردک هیز چشم دریده!