تک رمان

کت آبی‌نفتی‌اش را همان‌طور که آویزان روی چوب لباسی بود، مقابل تنش گرفت و در آیینه به خودش نگاه کرد.
این رنگ به پوست سفید و چشم‌های دورنگش می‌آمد.
رنگ آبی که می‌پوشید‌ آبیِ چشم‌ راستش بیش‌تر خودنمایی می‌کرد و سبز چشم چپش اما نه. انگار فقط وحشی‌تر می‌شد.
صدایش را بالا برد.
– مامان، ساناز، آبی نفتیِ که برای عروسیِ پسرِ خاله اعظم پوشیده بودم خوبه؟
زهراخانم صدایش را بالا برد.
– وای خدا منو مرگ بده از دست این دختر، آخه مگه عروسیه؟ نه بگرد یه سارافونی چیزی پیدا کن.
چشم‌هایش را در کاسه چرخاند و کت را روی تختش انداخت و بیرون رفت.
زهرا خانم و ساناز، متوجه حضورش نشدند و ساناز یک‌ریز با صدای آرام حرف می‌زد.
– مامان، فرق داشت، به‌خدا قضیه‌ی من و حسین با آذر و مِهدی فرق داشت.
آذر از سرِ لج می‌خواد جواب مثبت بده.
زهرا خانم ملاقه را در قابلمه‌ی آش ویارانه‌ی ساناز چرخاند و پشت چشم برایش نازک کرد.
– واه مادر، چرا همچین می‌گی؟
خانواده‌ی دیده و شناخته نیستن که هستن، مِهدی پنج ساله تمومه، نمی‌خوادش، که می‌خوادش.
دستشون به دهنشون نمی‌رسه که می‌رسه، پسره سربازی نرفته و کار و بار نداره، که الحمدلله همه کاراش رو حساب کتابه، دیگه تو چی می‌گی؟
ساناز یک پایاش را بر زمین کوبید.
– به‌خدا آذر مِهدی رو دوست نداره، مامان هنوز متوجه نشدی؟
این همیشه نمی‌گفت طرفِ من نباید زیر فوق لیسانس باشه؟
چی‌شد که به مِهدیِ دیپلم فنی رضایت داده؟
– نه به درس خوندن نیست، آذر داره عقل می‌کنه دورت بگردم، آقایی مِهدی رو دیده.
دکترا داشته باشه و آدم نباشه خوبه؟
– مامان آذر داره بچگی می‌کنه.
از پشت‌سرش درحالی که می‌خندید گفت:
– من بیست و سه سالمه، تویی که هجده سالگی زن حسین شدی نباید این حرف رو بزنی آبجی بزرگه.