تک رمان

خشک شده ام…. بهت زده ام…. در کمال حماقت لحظه ای فکر میکنم که شاید من درست نفهمیدمش… شاید او درست توضیح نداد…. اخر دنیا تا این حد هم که گرد نیست… هست؟ فقط خیره نگاهش میکنم… به یکباره احساسات متفاوتی را همزمان تجربه میکنم… عصبانی؟ هستم! بیش از یک دهه از آن روزهای تاریک گذشته است و طبیعتا من نباید اینگونه نبض حیات را از یاد میبردم من دیگر آن دخترک ترسیده و گمشده در فوران های احساسی جهت گرفته از شرایط سنی اش نیستم من حالا جایگاهم را در دنیایم یافته ام. نگران؟ هستم آن هم از نوع شدیدش نه برای خودم بلکه برای پاره ی تنم. از خودم ناامیدم که با این شوک عصبی و سکوت نا به جا، اورا پا در هوا رها کرده ام … سر پایین افتاده از خجالتش هیچ با شخصیتش نمیخواند…. مژگان خیسش خنجر روی قلبم میشود…. من بعدا وقت رسیدگی به خودم و حسرت ها و ترسهایم را دارم به خود نهیبی میزنم و صدایش میکنم
_تیدا ؟
جوابی نمی دهد و اشک هایش با سرعت بیشتری روان میشود و این عصبی ترم میکند
_آبجی کوچولوم الان جلوم نشسته و از دلی که سریده باهام حرف میزنه. سر پایین افتاده تو چی باید برداشت کنم؟ اینکه از عشق و احساسی که حرفشو زدی شرمنده ای یا به حدی که براش سینه سپر کنی برات خاص نیس؟