تک رمان

سرم رو بلند کردم و قاشق و چنگال رو میون دست هام گرفتم.

قبل از این که شروع کنم، لیوان آب کنار دستم رو سر کشیدم و عرق روی پیشونیم رو با گوشه شالم پاک کردم.
صدای آهسته مامان کنار گوشم باعث شد به خودم بیام و قاشقی از برنجم رو ببلعم.
– بخور ماهور، رنگ به رخسارت نمونده کم مونده وسط مجلس از حال بری! به فکر خودت نیستی به فکر اون طفل معصوم تو شکمت باش.

چشم روی هم گذاشتم و با درد لقمه بعدی رو فرو بردم که صدای حاجی پر جذبه و خش دار حاجی باعث شد دوباره میل به غذام رو از دست بدم و سرم رو بالا بیارم.
– عروس کوچیکه.

قطعا که با من بود! شالم رو مرتب کردم و با صدای آرومی از انتهای میز زمزمه کردم:
– بله؟

تسبیح مهره درستش رو از دور انگشتانش باز کرد و روی میز گذاشت و به صندلیش تکیه داد و با همین صلابت همیشگیش ادامه داد:
– امشب دیگه باید رخت سیاهو از تنت در بیاری! خوبیت نداره زن حامله بعد چهلم هنوز سیاه پوش شوهرش باشه.

انقدر بی تفاوت راجب مرگ هیراد صحبت می کرد که انگار اون هرگز پسرش نبوده و جز این تخم و ترکه به حساب نمی اومده.