تک رمان

روسری سیاهش رو دور سرش گره زد.
با برداشتن عکس بزرگ خان از روی عسلی کنار تخت، اون رو به سینه‌اش فشرد و در خودش مچاله شد.
کم کم سر و کله ی زن عمو و بقیه برای آزار دادنش پیدا می شد و ترجیح می داد قبل از اینکه هر بهانه‌ای دستشون بده، اول روسریش رو بپوشه.

دلش شدیدا برای تکیه‌گاهش تنگ شده بود.
از مراسم هفتم به بعد خان عمو با دیدن حال و روزش اجازه نداده بود بره سر مزارش.
به قدری دلتنگ بود که دلش می خواست قاب عکس رو محکم به خودش فشار بده و تصویر بابابزرگش رو تا جایی که مشامش پر از عطر تنباکوی پیپ خاصش بشه در خودش حل کنه.

عکس رو به خودش فشرد و بوسید، برای رخند نبودن بزرگ خان نهایت بی‌کسی بود و کم شدن سایه‌ی حمایت این پیرمرد باعث می‌شد بیشتر از هروقتی در برابر زورگویی ها و ظلم های زن عمو و خانم بزرگش تنها به نظر برسه.
به حمایت های یکی در میون خان‌عموش که همیشه سعی می کرد هوای هر دو طرف رو داشته باشه هم امیدی نبود.

آخه خان‌عموش اونقدرها مثل پدربزرگش مقتدر نبود که بتونه جلوی مادر و همسرش وایسه و از رُخَند دفاع کنه.

خسته از فکر کردن به تنهایی و بی‌پناهیش آه عمیقش را بیرون فرستاد.
چند ضربه به در اتاقش خورد و طبق معمول شخصی بدون مکث وارد اتاق شد.
حتی حوصله ی برگردوندن سرش رو هم نداشت، نمی خواست نگاهش رو از پنجره ی بارون زده و بخار گرفته بگیرخ و به صورت شخصی که دیر یا زود آزارش می‌داد نگاه کنه.