تک رمان

– همین الان باهاش صحبت می‌کردم، انگار کاراش ردیف نشده بیاد.

یه تای ابروش رو بالا می‌ندازه.

– چه عالی، پس وقت داری یه فکری به حالِ این ازدواج بکنی.

لب‌هام رو جمع می‌کنم و دمِ عمیقم رو تو سینه‌م حبس می‌کنم.

– اگه بشه کاری کرد آره ولی بعید می‌دونم.

دستش رو رو کتفم می‌ذاره و فشاری بهش می‌ده.

– درست می‌شه نگران نباش.

سرم رو تکون می‌دم.

– چه خبر دیگه؟

می‌خنده.

– خبر؟ چه خبری مهم تر از تولدِ من؟

خیره نگاهش می‌کنم.

– تولدته؟

– از بس رفیقِ خوبی هستی یادت نیست آخرِ هفته تولدمه.

ابرو بالا می‌ندازم، می‌گم:

– مبارکه، حالا چند سالت می‌شه پدر بزرگ؟

می‌خنده، به بازوم می‌کوبه.

– هر چی باشه از تو کوچیک ترم.

– به خاطرِ یه سال چونه می‌زنی؟

این بار قهقهه می‌زنه.

– واسه آخرِ هفته برنامه نچین می‌خوام جشن بگیرم.