تک رمان

ماشین رو تو یه جای مناسب پارک کردم و قفل فرمون رو زدم، نفس عمیقی کشیدم.
بالاخره بعد گذشت دوماه، تونسته بودم موفق بشم و نتیجه تلاشم رو ببینم.
شیشه رو دادم بالا و چادرم رو از صندلی عقب برداشتم، خواستم پیاده شم که صدای گوشیم اومد.
پوف کلافه ای کشیدم و از جیبم درش آوردم؛ بدون نگاه کردن به صفحش تماس رو وصل کردم و گذاشتم کنار گوشم.
– بله؟
صدای حرصی نوال تو گوشم پیچید.
– معلومه کدوم گوری هستی؟
سه ساعته منتظرتم، دیگه علف زیر پام سبز شد!
با یادآوری قرارمون ضربه محکمی به پیشونیم زدم.
– نوال، ببخشید عزیزم، من انقدر عجله داشتم یادم رفت بهت خبر بدم!
مکث کرد.
– چی رو خبر بدی؟ اتفاقی افتاده فوکا؟
اصلا تو کجایی؟
خونه هم زنگ زدم کسی جواب نداد!
دم و بازدم عمیقی گرفتم.
– جلوی زندانم!
صدای متعجبش تو گوشم پیچید.
– زندان؟ اونجا چرا؟
اتفاقی افتاده؟
تکیه دادم به صندلی.
– یک ساعت پیش ترابی زنگ زد، بالاخره این یارو قبول کرد درخواست ملاقاتم رو!
اندازه چند ثانیه سکوت کرد.