تک رمان

ترس واژه‌ی کوچکی بود برای توصیف آن لحظه‌ها. قلبم به شکل سرسام‌آوری به قفسه سینه‌ام می‌کوبید؛ درست شبیه گنجشک بی‌نوایی که به‌دنبال راه گریز باشد. همان لحظه‌ی اول پیش‌از سوار شدن در ون مشکی، یکی‌شان چشمانم را با پارچه‌ای مشکی بست و آخرین تصویری که دیدم، دو مرد غریبه بودند وسط یک صبحِ شوم و دل‌گیر. حالا شاید یک ساعت گذشته بود؛ شاید هم کم‌تر. راه را نمی‌دیدم. اهمیّتی هم نداشت. مقصد مشخص بود.
با حرکت ماشین باز تکان خفیفی خوردم. از استرس معده‌ام می‌سوخت. دل توی دلم نبود و برای رسیدن ثانیه‌شماری می‌کردم. جواب همه‌ی سوال‌ها آن‌جا بود؛ دلیل همه‌ی آن مارهای زهرداری که در یک سال گذشته خوشبختی‌ام را نیش زده بود، آن‌جا بود. مختصاتی که شک داشتم از آن زنده به خانه‌ام بازگردم… وسط آن‌همه دلهره، پوزخند کم‌جانی زدم. حالا واژه‌ی «خانه» برایم از هر چیزی دورتر و غریبه‌تر بود… باخته بودم. این را خودم خوب‌تر از هرکسی می‌دانستم. من برای آشکار کردن این راز همه چیز را باختم…
به یادِ او سیاهیِ روبه‌رویم غلیظ‌تر شد؛ غم‌انگیزتر شد، تلخ‌تر شد… صدای جاده و لاستیک‌ها توی گوشیم بود و به مردی فکر می‌کردم که همین لحظه، بی‌خبر از همه‌جا، روی تخت مشترکمان خوابیده. دقایقی پیش بی‌سروصدا از آغوشش بیرون آمده بودم. شب گذشته‌ تا صبح بیدار بودم و نگاه می‌کردم؛ گاهی به سقف نیمه‌تاریک اتاق خواب و گاهی به صورت غرق‌درخوابِ او… تیک‌تاک عقربه‌ها جانم را بیش‌تر سوزانده بود. من می‌خواستم نفس‌های او را بشنوم و ساعت دیواری بی‌رحمانه صبح امروز را یادآوری می‌کرد. و زمزمه‌ی فروغی که زیر گوشم بود و داغ دلم را تازه می‌کرد. “فردا”ی من از راه آمده بود. از این به بعد نه می‌توانستم کنار مردی که می‌پرستمش بمانم، و نه ترانه‌ی عشقم را بخوانم.