تک رمان

آن روزها اصلا حال و هوای خوبی نداشتم. چیزی پس ذهنم آزارم میداد. آنقدر احساس های بد مختلف به جانم هجوم می آورد که گاهی کم می آوردم و دوست داشتم یک گوشه ی دنج و خلوت پیدا کنم و ساعت ها به دور از آدم ها و سر و صدای تمدن انسانی بنشینم و به گذشته و حال بدم بیاندیشم.تنها بودم، تنهایی هم یک جور انتخاب بود. تنهایی ام را دوست داشتم و آن را به هر جمعی ترجیح میدادممدت ها بود این عادت در دل و جانم نشسته بود.
شاید زندگی نمی کردم و تنها زیستی برای ادامه ی حیات بود. یک حیات بی هدف. هدف؟! چه کلمای بزرگی! از کی تا این اندازه بی هدف شده بودم و زندگی را اینچنین پوچ و مسخره می انگاشتم؟!