تک رمان

نگاهم را از نیم رخش نمی‌گیرم. همچنان نگاهم نمی‌کند!
-می‌خواستم به فری سه دست بگم، ولی از اونجایی که بازیش خیلی خوب نیست می‌ترسم. باید یک نفر باشه که حرفه ای آموزش بده بهم.

سرگرم با گوشی اش جواب می‌دهد:
-خب بهش بگو یکیو پیدا کنه برات.
-اونو آدمای دورش قابل اعتماد نیستن برام!

بالاخره گردن می چرخاند و صورتش به طور کامل مقابل دیدم قرار می‌گیرد. نگاهش روی صورتم زیاد طولانی نمی‌شود، چرا که خیلی سریع چشمانش پایین می افتند و به دستانم می رسند. در صدم ثانیه اخم هایش باز شده، دستش جلو آمده و مچ دست راستم رو می گیرد و کمی به طرف خودش می‌کشد. در عمق صدایش، نگرانی به وضوح رخ نشان می‌دهد وقتی می‌گوید:
-نگا کن چیکار کردی با خودت؟

سرش را بالا می‌کشد.
-تو اصلا عقل داری تو کلت؟

در سکوت نگاهش می‌کنم. از جا بلند می‌شود و همانطور که سمت در خروجی می‌رود می‌گوید:
-میرم یه چیزی بیارم دستاتو باهاش پانسمان کنم. لطفا تا اون موقع مثل آدم بشین سر جات و گند بدتری بالا نیار!