تک رمان

خواهر پریسا که دُرسا نام داشت، از روی صندلی برخاست و نزدیکش آمد.
کنارش روی زمین زانو زد و دستان لرزان از حرص و عصبانیت منصور را میان دستانش گرفت.

_منصور جان همه‌مون ناراحتیم…
به خدا که همه غم داریم منصور… همه‌مون عزاداریم…
ولی می‌دونیم که تو از همه بیشتر غم داری، از همه بیشتر غصه داری…

بلند شد و دست بی‌رمق منصور را همراه خود کشید و به هر زوری بود بلندش کرد.

_الان آروم باش تا برات توضیح بدم.

دستش را به ضرب از میان دست درسا بیرون آورد.
درسا با چشمانی اشک بار خیره به چهره‌ی غمگین او بود.
ته ریشی که روی صورتش نقش بسته بود بی‌شک هویداترین نشانه‌ی عزاداری‌اش بود…
هیچ‌کس تا به حال منصور را با ته ریش ندیده بود!
همیشه صاف بود و شش تیغ شده.
ولی حالا…

_من توضیح نمی‌خوام درسا! از هیچ‌کس…
شماها هم من‌و درک نمی‌کنین، هیچ‌کدومتون…!