تک رمان

صدایِ جیغ می‌آمد و صدای ضربه های کمربندی که در هوا شیهه می کشید و روی پوست بلورینش می‌نشست. صدای جیغ می‌آمد و بدن کبودی، نیمه جان در خاطرم نفس می‌کشید. صدای جیغ می‌آمد و من دست روی گوش هایم گذاشتم تا صدای زنگ تلفنم را نشنوم. پرونده‌ی باز شده‌ را بستم و شقیقه‌ام را ماساژ دادم. صدای زنگ تلفنم روی اعصاب بود. بی‌حوصله تماس را وصل کرده و کیفم را روی شانه انداختم.

_ ارغوان بهت گفتم که نمیام.
مثل همیشه همه چیز را نادیده گرفته و صدایش بغض داشت.

_ بخدا خیلی دلش میخواد تو رو ببینه. من که هر هفته بهش سر میزنم. فقط به خاطر اینکه تولدشه بیا، خب؟
پلک بستم و لرزش دستم را با مشت کردنش کنترل کردم. هنوز هم صدای فریادش در گوشم بود و هنوز تصاویری که نباید، مقابل چشم هایم کابوس را به تصویر می‌کشید. ارغوان بی‌توجه به من ادامه می‌داد.
_ خیلی ضعیف شده اگه ببینیش دلت میسوزه!

پله های کوتاه را پایین آمدم و درِ دفتر را با کلید قفل کردم. لب روی هم فشردم و دیگر صدایم نمی‌لرزید. نه مثل کودکی‌هایم!

_ برام مهم نیست! هیچ چیزِ اون آدم واسم اهمیت نداره. لطفا این بحث رو تمومش کن.
قبل از آنکه حرفی بزند تماس را قطع کردم و تلفن را داخل کیفم انداختم. پوزخند زدم و چقدر دلم یک قهقهه‌ی از ته دل می‌خواست. زیر لب زمزمه می‌کردم:

_ تولدشه؟ خب به درک!

کیفم از روی شانه سر خورد و قبل از آنکه بیفتد محکم دسته اش را گرفتم. پاهایم بی‌کنترلِ من، مسیر همیشگی را در پیش می‌گرفتند و چقدر دلتنگ دریا بودم. به محضِ رسیدن به ساحل کفش هایم را از پا درآورده و به دست گرفتم. برخورد پای برهنه ام با ماسه های خنک، آرامش عجیبی را به جانم سرازیر کرد اما از فکر او بیرون نیامدم.