تک رمان

دست مشت شده اش فرمان را هدف گرفت و بر روی آن فرود آمد. گوشی را روی صندلی کنارش پرت کرد و با فشردن پایش، روی گاز زیر لب گفت:

_پسره ی احمق فقط بلده اول صبحی حال آدم رو بگیره.
وارد کوچه ی منتهی به شرکت شد و اهمیتی به تابلوی یک طرفه نداد.
صدای زنگ گوشی اش تمرکزش را بهم زد و نگاهش چرخید سمت گوشی و اسم بهنام دلیل ابروهای گره خورده اش شد.

خبرمرگش معلوم نیست باز چه خبر بدی دارد!
گوشی را برداشت و آیکون برقراری تماس را لمس کرد:
_ چیشده بهنام!
گوشی را به گوشش چسباند و شنید:
_عجله نکن برکه… خودم ردیفش می کنم… استرس برات خوب نیست!

نفسش کلافه بیرون برتاب شد.
_دارم می یام کارخونه! باید جدی حرف بزنیم… این مسئله ای نیست که عجله نکنم!
بهنام حرف می زد و برکه نمی توانست درک کند…
کلمات در سرش می چرخید و معادلاتش را بهم می زد.
وصیت پدرش… وضعیت کارخانه… شایان!

همه و همه دیوانه کننده بودند و گیجش می کردند.
گوشی قطع شد یا وصل بود؟
نمی دانست!
وقتی به خودش آمد که صدای نه چندان آرامی در سرش پیچید و با تکان شدیدی که ماشین خورد، ناخودآگاه پایش به سمت ترمز رفت و ماشین در کسری از ثانیه ایستاد!
جیغش در گلو خفه شد و بهت زده برای ثانیه ای در جای خود نشست.
حس کرد قلبش نمی زند!

قفسه ی سینه اش به تندی بالا و پایین می رفت وقتی کمی جرات کرد و از ماشین پیاده شد.
به سختی پاهای کم توانش را به حرکت درآورد و چند قدمی به جلو رفت و با دهانی نیمه باز نگاهش خشک شد به روی ماشینی که چیزی از صندوق عقبش باقی نمانده بود.