تک رمان

– عروس خانم آیا وکیلم شما را با مهر و صداق معلوم به عقد جناب آقای عماد مهرابی در بیاورم؟
– بله
سکوت سنگینی فضا را پر کرد. هیچ کس انتظار این همه عجله از جانب او را نداشت. تقصیری هم نداشتند. هیچ کس جای او نبود. از سن گل و گلاب آوردنش گذشته بود و کسی را هم نداشت که بخواهد از او اجازه بگیرد. اولین نفر عادله بود که به خودش آمده و با نقاب شاد و شنگولش پیش آمد. ظاهرش را فقط تا هنگامی حفظ کرد که او را در آغوش نه چندان گرمش گرفته و بین بازوان زیادی قطورش می‌چلاند.
– می‌مردی یه کم حفظ آبرو می‌کردی؟ حالا مردم می گن چقدر هول بود.
بعد هم لب‌هایش را به صورت او چسباند و نوکی زد و رفت. عماد را اما محکم و خواهرانه بغل کرد حتی قطره اشکی هم از شوق دامادی دوم برادرش بر گونه سراند.
– مبارکت باشه خواهری…
آغوش رسول مال او بود. مال خود خودش البته تا زمانی که عادله سرگرم برادر عزیزتر از جانش بود. کافی بود بفهمد حواس رسول به یک دانه خواهرش است، آن وقت واویلا می‌شد. آشوب بر پا می‌کرد. بر خلاف میلش خیلی زود از آغوش رسول دل کند.
دلش نمی‌خواست برای او دردسر درست کند. حالا که عادله او را با این ازدواج از سر خودش و زندگی‌اش وا کرده بود، بهتر بود فاصله‌اش را با آن‌ها حفظ کند. حالا دیگر خانه‌ی عماد، خانه‌ی او هم بود. دیگر اهمیتی نداشت که چقدر در خانه‌ی برادرش که خانه‌ی پدری خودش هم بود، هیچ کس نمی‌خواستش.