تک رمان

برای یک ثانیه ترس تمام وجودش را پر کرد. بر چه اساسی به آرش اعتماد کرده و به اینجا آمده بود؟
او که آرش را خوب نمی‌شناخت. اگر دروغ گفته بود چه؟
یاد تذکر های فرزین افتاد که گفته بود نزدیک نامدار ها نشود.

آب دهانش را قورت داد و نفس عمیقی کشید.
پشیمان بود از اینکه به صحرا نگفته است مهمانی کجاست و به دعوت چه کسی به آنجا می‌رود.
با خود فکر کرد به داخل می‌رود و اگر دید وضعیت وضعیت نرمالی نیست برای صحرا پیام می‌فرستد.

با این فکر یک نفس عمیق دیگر کشید و به قدم هایش حرکت داد. صدای برخورد پاشنه‌ی کفش های بلند و مشکی‌اش روی آسفالت در فضای اطراف طنین انداخت.

در ویلا بسته بود. قبل از اینکه زنگ را فشار دهد با آرش تماس گرفت. جواب نداد. با این وضع صدای موسیقی طبیعی بود متوجه زنگ خوردن گوشی‌اش نشود.

دل را به دریا زد و زنگ آیفون را فشار داد.
چند ثانیه بعد صدای زمخت و مردانه‌ای در فضا پیچید.
_ بفرمایید‌…

به مغزش فشار آورد تا بخاطر آورد چه باید می‌گفت. آرش گفته بود که برای وارد شدن به مهمانی باید خودش را معرفی می‌کرد.

زنجیر کیفی که از دوشش آویزان کرده بود را فشاد داد و لب زد:
_ من دوست آرشم از دوستای آقا شاهین…پسر آقای حاتمی…