تک رمان

پایش را از پله های فرودگاه پایین گذاشت.
هوا ابری بود.
سردی محسوسی را حس می کرد.
دستش را درون جیب پالتوی کوتاهش فرو برد.
نفس عمیقی کشید.
مستقیم به سمت جلو گام برداشت.
درون فرودگاه منتظرش بود.
تا شب کارش طول می کشید.
بعد هم خیلی زود برمی گشت دبی!
همینطور که حدس زده بود منتظرش بود.
ساکش را از دستش گرفتند.
مردک تا کمر خم شد و دوباره ایستاد.
-کجا بریم قربان؟
با زبان عربی سلیسی گفت: خونه!
مرد سر تکان داد و با هم به سمت ماشین رفتند.
راننده با دیدنشان فورا پیاده شد.
در ماشین را باز کرد و خودش را عقب کشید.
-بفرمایید قربان!
با اخم واضحی که روی صورتش داشت صندلی عقب نشست.
کسی حق حرف زدن اضافه نداشت.
می دانستند که اعصابش را ندارد.
اخلاق بخصوص خودش را داشت.
با همه راحت و صمیمی نمی شد.
خصوصا اگر زیر دست باشد.
ماشین حرکت کرد.
-قربان خونه رو آمده کردن.
-رفیعی اومده؟
-بله قربان!