تک رمان

دستم و تو دستش گرفت…
حسی نداشتم، انگار تموم حس هام و اون با حرفهاش گرفته بود
_ سهره؟
سهره رو اون با حرفهاش کشته بود…
به نظرم دیگه سهره ای نبود
داشت چی میگفت؟
دیگه چی قرار بود بگه؟
_ سهره‌مستِ من؟
قبلنا….
وقتی کوچیک بودم نمیدونستم سهره‌مست یعنی چی…
اما بعدش فهمیدم اسم یه پرنده به زبون ایرانیه….
لبم و تر کردم و نگاه پر اشکم بند نگاش شد…
پلکا و ابروهاش بخاطر شیمی درمانی های پی در پی ریخته بودن و تنها خدا میدونست چه جونی از من گرفته بود این مریضی لاعلاج…
_ بعد از من برو ایران، برو پیدا کن پدرت و….
جونم رفت و برگشت و من پدر داشتم و اون سالها از من دریغش کرده بود؟
من پدر داشتم و سال ها در حسرت داشتنش سوختم و دم نزدم؟
دلم هوار کشیدن میخواست
دلم عربده کشیدن میخواست و جسم آب رفته ی روی تخت که پوست و استخون بود میتونست پذیرای فریادهای پرحسرت من باشه؟
چرا باید این همه سال صبر میکرد؟
چرا درست وقتی که میخولستم از دستش بدم میگفت پدر دارم؟
نمیگفت من هم شاید دلم پدر و مادر رو یکجا بخواد؟
چقدر نامرد بود مادرم و چقدر نامرد تر پدرم که دنبالم نگشته بود
بالاخره لب باز کردم و صدای ضعیفم اوج ناباوریهام بود
+ من نمیخوام جایی برم مامان، تو باید خوب بشی… باید خوب بشی و برام توضیح بدی که چرا و چطور اومدیم اینجا. من دلم تو رو میخواد…