تک رمان

با جعبه‌ی پر از شیرینی مورد علاقه محمد از در شیرینی فروشی بیرون آمدم. به محض بیرون آمدن بالاخره آسمان خودی نشان داد. از عصر دلش گرفته و حالا تمام خیابان با یک رعد روشن شده بود.
هوا، هوای باران به سرش زده بود.
کیفم را روی سرم گرفتم و با کفش‌هایی که هر لحظه ممکن بود من را پخش خیابان کند؛ دویدم. تا میانه‌های کوچه، تمام چاله چوله‌های آسفالت پر آب و من بود! منی که باز هم کودک درونم هوس بازیگوشی به سرش زده بود، بچه‌ای که از خیس شدن لباس‌هایش زیر جرجر باران نمی‌ترسد یا هم شبیه زنی شده بودم که دو بال روی کتفش روییده باشد.
همان‌قدر رها… همان‌قدر شاد.
به در خانه که رسیدم نفس نفس می‌زدم؛ دو پله‌ی سنگی جلوی در را با کمی آرامش بالا رفتم. می‌خواستم بشوم همان خانمِ خانم مورد علاقه‌ی محمد…
پشت در که ایستادم به جرات می‌توانستم حس کنم که از تک تک اعضای بدن و لباس‌هایم دارد آب می‌چکد.
موهایی که به پیشانی و گونه‌هایم چسبیده بودند را کنار زدم و بی معطلی زنگ آیفن را فشردم. حالا که ایستاده بودم، حس می‌کردم سردم شده است.
دهانم را به دهانی آیفن نزدیک کردم؛ اما… هر چه صبر کردم در باز نشد. یکبار دیگر انگشتم را طولانی روی شاسی آیفون فشردم؛ ولی باز هم خبری از محمد نشد.