تک رمان

کم پیش می‌آید هردویمان در یک زمان مشخص خانه باشیم و من می‌توانم امشب را استثنا بخوانم.

حقیقتاً همین است!
یک اتفاق استثنایی که عجیب به نظر می‌رسد!

دستی به موهایم می‌کشم و روی گردن مرتبشان می‌کنم.

حین برداشتن مجله از روی کانتر، او را زیر نظر دارم.
لم داده است روی مبل و با لپ‌تاپش کار می‌کند، آرام به طرفش قدم بر‌می‌دارم و چند نفس عمیق می‌کشم.

نمی‌دانم مجله را دیده است یا نه، من از عمد آن را در معرض دیدش قرار داده‌ بودم.

نزدیکش که می‌رسم، درست یک قدمی‌اش، لحظه‌ای در انتظار بالا آمدن سرش صامت می‌مانم.

ولی حضورم را نادیده می‌گیرد و اعتنایی نمی‌کند!
بالای سرش ایستاده‌ام و او حالت خنثی خود را بر هم نمی‌زند!

در تصمیمی آنی خم می‌شوم و با حرص صفحه‌ی لپ‌تاپ را می‌بندم.

قبل از بالا آوردن سرش اخم می‌کند و من مجله را می‌اندازم روی صفحه‌ی بسته‌ی لپ‌تاپش.

نگاهش که روی مجله ثابت می‌ماند، کنارش می‌نشینم و از شکافِ اندک میانمان به نیم رخ جدی‌اش خیره می‌شوم.

ــ باید دهنشون رو ببندیم، سکوت بی‌فایده‌اس.

گوشه‌ی لبش بالا می‌پرد و قصد ندارد نگاه از طرحِ جلد آن مجله کذایی بگیرد.

ــ اگه دلت برای عکس‌های دو نفره‌امون تنگ شده می‌تونم کمتر از پنج دقیقه جلوت‌و پر کنم از عکسامون!