تک رمان

فصل اول: مهره‌هات رو درست بچین، شاید دیگه نتونی به عقب برگردی.

تهران، پارکینگ اختصاصی آفرینش، طبقه منفی یک، ردیف سه، سمت چپ، جایگاه سیصد و سیزده.

سوم مهرماه سال یک هزار و سیصد و نود و نه

امیر

دومین باره که توی این جغرافیا قرار می‌گیرم. همه‌ چی عین بار اوله. هنوزم تنها صدایی که سکوت سهمگین جایگاه سیصد و سیزده رو می‌شکنه، وز وز مهتابی بالای سرمه. هیچ زمانی، هیچ خاکی، نتونست خشم و عصیانم رو سرد کنه. هر روزی که می‌گذره، شعله‌ورتر می‌شم.
عضلاتم منقبض می‌شه. سنگ ریزهای صیقل داده نشده کم کم تمام مجاری تنفسیم رو پُر می‌کنه. نفسم به شماره می‌افته. آب دهنم توی گلوم می‌پره. به سرفه می‌افتم و ناخودآگاه یک قدم به جلو پرتاب می‌شم. تو مسیر نور قرار می‌گیرم. نگاهم به لایه خاک قرار گرفته روی کفن راه راه آبی و سفید کشیده شده روی مقبره خانواده‌م می‌افته. اعصاب سمپاتیک و پاراسمپاتیکم در حالت آماده باش قرار می‌گیرند. لرزش دست چپم شروع میشه و زانوی راستم خم. برای جلوگیری از هر سقوطی دست چپم رو بند پارچه برزنتی میکنم که یک لایه خاک توی هوا به گردش درمیاد و شدت سرفه‌ام رو بیشتر می‌کنه.