تک رمان

گفتگوی تلفنی با هنگامه ١

– هنگامه عزيزم مى دونى كه رويارويى با گذشته برام سخته.
-با گذشته يا با فرهاد؟
سكوت کردم. شنيدن اسم فرهاد اين طور بى هوا و ناگهانى يادآور روزها و شب هاىِ دلتنگى اين ٨ ماه بود. زبانم بند آمد. هنگامه‌ی دوست داشتنى‌ام حالم را به خوبى درك کرد كه بلافاصله گفت:

– امشب نمياد. گفت كار داره و نمى تونه بياد. خيالت راحت باشه گلشن جون.

-آخه…
– آخه ماخه نداريم. پاشو يه كم به خودت مرخصى بده و از اون كنج تنهايى ات بيا بيرون و آدم ها رو ببين دخترِ خوب. زندگى كه همش تو كار خلاصه نميشه كه عزيز دلم. درضمن هومن و من هم خيلي خوشحال مى شيم كه زيارتت كنيم.

– پس تو مطمئنى كه ف…

– واى از دست تو گلشن چموش! به جان خودم برام اس ام اس داده كه شرمنده اس براى امشب. اصلن پيغامش رو برات مى فرستم كه مطمئن بشى دختر جون.

– باشه باشه. نيازى به فرستادن پيغام نيست.

– تازشم اگر ميومد تو چرا نبايد بيايى؟ هر دوتاىِ شما عاقل و بالغيد و براىِ زندگى تون تصميم به اين جدايى گرفتيد و رفتيد پىِ كارتون.

نفس حبس شده ام را رها کردم و در جواب حرف هاىِ منطقى و اما دردآور هنگامه گفتم:

– مسئله اين نيست. آخه مى دونى ؟ چطور بگم؟ گاهى احساس مى كنم توان نگاه كردن تو چشماش رو ندارم.