تک رمان

«بسم الله الرحمن الرحیم»

مقدمه

دوست دارم درباره زندگی خودم برای شما بنویسم.

البته فقط خودم که نه، درباره زندگی خودم و آقای «میم». می‌دانم اسم عجیبی‌ست، اما چیزی‌ست که من برایش انتخاب کردم.

چرا «میم»؟
خب دلایل زیادی دارد که برایتان می‌گویم.
البته به‌موقع.

این یک داستان دربارهٔ وقتی‌ست که من مجبور شدم خودم را به شرایط پیشنهادی آقای «میم» بفروشم.

گفتم فروختن؟!
خب درواقع فروختم، حالا هرچه زیور به کلمات و جملات آویزان کنم، تهش می‌شود همان فروختن.

جناب آقای میم یک آدم مرموز بود؛

جوان و خوش قد و قامت، در یک کلمه جذاب.

البته اگر جای بخیه‌های روی صورتش، دستای خشنش، شکستگی‌های گوش و بینی رو که یک صورت خشن و بدخلق رو نشون می‌داد در نظر نمی‌گرفتم، می‌توانستم بگویم آقای میم آرزوی هر دختری بود.

هرچند با وضع و شرایطی که من با آن درگیر بودم، از سرم هم زیاد به‌نظر می‌آمد.

کسی چیز زیادی دربارهٔ او نمی‌دانست. هیچ‌کدام از اعضای خانوادهٔ او! حتی برادرزادهٔ عزیزش، مانیا! که دوست صمیمی‌ من به‌حساب می‌آمد. یک مرد در سایه‌ها بود، ساکت و آرام.

_ دلبر! کجایی؟

من باید بروم، تا بعد.

حالا که دست به قلم دارم تا دربارهٔ او بنویسم پس باید از چند سال قبلش بگویم.

از آن زمان که یک دختربچه بودم و همراه پدر و مادرم از یک روستایی در غرب ایران به تهران کوچ کردیم.