تک رمان

با صدای وحشتناک رعد و برق از خواب پرید. پتویش نازک بود و احساس سرما می‌کرد. همه‌جا در تاریکی محض فرو رفته بود.
برق دیگری زد و پنجره‌ها لرزید.
هراسان چشم بست.
چراغ خواب خاموش شده بود.
حتما دوباره برق ساختمان ایراد پیدا کرده بود. خواب از سرش پرید.
باید بلند شده و به آشپزخانه می‌رفت تا شمعی روشن کند، وگرنه با این وضع رعد و برق و تاریکی تا صبح از ترس می‌مرد.
به محض خروج از اتاق سرش با شئ سنگینی برخورد کرد.
یادش نمی آمد چیزی جلوی در گذاشته باشد. همان لحظه رعد و برق سختی زد و نورش تمام پذیرایی را روشن نمود.
به محض بالا آوردن سرش نگاهش به دو چشم رنگی متفاوت گره خورد.
جیغ وحشتناکی کشید و روی زمین ولو شد.

به سختی و با سردرد شدیدی که داشت چشم‌ باز کرد.
باز تاریکی مطلق بود و سکوت.
چشم در اتاق گرداند.
اثری از مرد چشم رنگی ندید.
احتمالا کابوس بود، شاید هم عوارض ترس از رعد و برق.
تاریکی اتاق اجازه نمی‌داد بفهمد دور و برش چه خبر است، حال بلند شدن و رفتن به آشپزخانه را هم نداشت.
کاش جریان برق درست می‌شد و این کابوس پایان می‌یافت.
چاره‌ای نبود؛ فردا باید به امیر تلفن کرده و از او می‌خواست فکری برای این قطع شدن‌های ناگهانی و نصف شبی برق ساختمان بکند.
دستش را به دیوار گرفت تا از جایش بلند شود؛ اما دستش در هوا ماند.
تا جایی که یادش بود کنار دیوار سر خرده و از حال رفته بود.
دوباره برق شدیدی زد که کل اتاقک را مثل روز روشن کرد.
سایه ای بالای سرش ایستاده و تماشایش می کرد.
از وحشت نزدیک بود قالب تهی کند.
حتی قادر به پلک زدن نبود.
شبح جلوتر آمد:
– بالاخره به هوش اومدی!