تک رمان

دستانم عکس آفتابی که مستقیم بر صورتم تابیده می‌شد، یخِ یخ بود! چشمانم لحظه‌ای رنگ پشیمانی به خود گرفت اما خوب می‌دانستم دیگر بازگشتی ندارم. کودکم را به سینه فشردم. با توقف آن جیپ جنگی، راننده‌ای که ریش‌هایش بسیار بلند و ژولیده بود، سرش را به سمتم چرخاند و با لحجه ای غلیظ، شروع به فارسی سخن گفتن کرد:

– خواهرم، از این‌جا به بعد رو باید پیاده برید.

با دستش اشاره‌ای به تپه‌ی پشت آن بیابان خشک کرد. صدای گرفته‌اش که ناشی از فریادهای متعددی بود که در طول روز می‌کشید، باز هم در گوش‌هایم پیچید:

– از تپه رد بشو. یه مدرسه هست، یه گروهی از ما اون‌جا اتراق کرده. به اولین نگهبان که رسیدی بگو چی می‌خوای خودشون می‌برنت داخل!

بزاق انباشته شده‌ی دهانم را صدا دار فرو دادم. پسرم را باری دیگر به سینه چسباندم بلکه کمی از تپش‌های کوبنده‌ی قلبم، آرام گیرد. صدای نفس زدن‌های آرامش که مسببش گرما بود به گلویم می‌خورد.

موهایم که بلندی‌اش تا سر شانه‌ها بود را به عقب راندم و دستگیره جیپ را کشیدم. نیم نگاهی به چشمانِ درشت آن مرد که درشتی اش کمی ترسناک می‌ماند، انداختم پاسخش را دادم:

– باشه حتما. ممنون که من رو تا این‌جا همراهی کردید. در پناه حق!

بی‌ کلام دیگر از جیپ پایین پریدم و کوله‌ام را به شانه انداختم. قدمی از جیپ فاصله گرفته و با چشم مسیر رفتنش را دنبال کردم.