تک رمان

– آره! یکی شبیه خودم رو پیدا کردم. تو چی؟ به چیزهایی که می‌خواستی رسیدی؟ خواسته‌ت این بود؟ بیای دم خونه‌ای که همیشه ازش متنفر بودی، اونم برای چی؟ برای پولی که همیشه می‌گفتی نمی‌خوایش.

صورتش درهم پیچید. بی‌رحمانه بقیهٔ حرف‌هایم را در صورتش کوبیدم.

– الان فرق من و تو اینه: من چیزی که می‌خواستم رو به دست آوردم، تو دنبال چیزی هستی که حتی ادعای خواستنش رو نداشتی!

عصبانی شدن مهراد دیگر برایم عجیب نبود، مثل خیلی از خصوصیاتی که در او کشف کرده بودم و او را از چشمم انداخته بود.

دهانش را باز کرد که جوابم را بدهد، ولی با دیدن فریبرز که از پله‌ها پایین می‌آمد، بحثمان را تمام کردیم.

دست البرز را از دورم باز کردم، اما انگشتانم را گرفت و رها نکرد.

فریبرز با یک دست کیف بزرگی را گرفته بود که حتماً پر از مدارک بود. به ما که رسید با دست آزادش لبهٔ ژاکت کشمیرش را کنار زد و دستش را در جیبش فروکرد.

– نامزدبازی خوش می‌گذره، پسر؟!

از خجالت سرم را پایین انداختم. این حرف‌ها بین مردم، عادی بود؟

پس چرا باورم نمی‌شد که از روی خوش‌دلی این حرف را زده است؟

تک‌خند زهردار بلندی زد که سرم را به‌ضرب بالا آورد.

– مثل بی‌کس‌وکارا رفتی خواستگاری؟ اینم از وارث خاندان پرطمراق پاکنهاد!
چشمان درنده‌اش به البرز بود.

– برای رفتن خونهٔ دختره، خودم نخواستم که بیام، وگرنه ماهی خبرم کرد…

مشخص بود که می‌خواهد شری به پا شود.