تک رمان

سکوت میشود. نگاهِ رُز روی رهام می ماند و صمد و فریده با تعجب به رُهام، و بعد به دخترشان نگاه مکینند. صمد است که با هیجان و تعجب میگوید:
-رُز؟!!
رُهام نگاه از چشمهای درشت شده و روشنِ رُز نمیگیرد و آرام میگوید:
-آره..رُز!
صمد با افتخار به دخترش نگاه میکند و..رُز از پیشنهادِ رُهام مات و متحیر می ماند. نگاهش روی چشمهای مرموزِ رُهام است و حرفِ او را در ذهنش تکرار میکند. و ناخواسته با زبان می آورد:
-من نقاشی کنم؟!
بهت زدگی اش را دوست دارد. به خصوص که پشتِ آن نگاهِ مات مانده، ترس از نزدیک شدن به او..موج میزند.
-میتونی..مگه نه؟؟
رُز به سختی سعی میکند به خود بیاید..کمی بتواند خود را جمع و جور کند و در مقابلِ نگاهِ مردِ روبرویش هُل نکند. پلکی میزند و خنده ی مسخره ای روی لبش می آید و با مِن و مِن میگوید:
-من..آخه من..نمیدونم..من اونقدر مهارت ندارم که..
رهام میانِ مخالفت های نه چندان محکمش، میگوید:
-مهارتِ خاصی نمیخواد..منم نقاشیِ حرفه ای ازت نمیخوام..یه کارِ ساده و خاص میخوام..
درست مثلِ صورتش!