تک رمان

خورشید ثانیه ها و دقیقه هاست که رو از آسمان را در آغوش کشیده است.

آسمانگرفته،وخاکستریِ بیرحمی، روشنی صدای بوق بیامان ماشینها و بوی دود و غربتشهرجوری آویزان افکارم شده، که حتا قدرت تحلیل آنچه بر من گذشته را ندارم.

لبه ی پل می ایستم.شکمم را میچسبانم به حفاظ آهنیِ کنارش، و خیره میشوم به جریان سیال ماشینها. اتفاقات عجیب چند ساعت گذشته، درست مثل چراغ راهنمای انتهای مسیر در ذهنم روشن و خاموش می شود و باهر بار تکرارش بیش از پیش در بهت عمیقی غرقم می کند.

میان آن همه هیاهو در ذهنم، پژواکِ صدای خالی از احساس امین و آخرین جمله هایش، حکم زدن فندک کنار انبار باروت را دارد که هر آن ممکن است به آتش بکشاندش.

آرنج هردو دستم را روی لبه ی آهنی حفاظ پل میگذارم و اجازه میدهم، باد میان موهایی که به تازگی قدش تاسرِ گوشم رسیده، خوش رقصی کند.