تک رمان

_ شانس آوردی که رنگ چشم‌هات حواسم رو پرت کرد. تا حالا فکر می‌کردم آبی یا همچین کوفتیه… برو گم‌شو بیرون از خونه‌م.
به سرفه می‌افتد و من بی‌اهمیت، می‌روم سراغ تیشرت و شلوارم و او هنوز روی زمین، روی زانوهایش است. یک “به‌درک” حواله‌اش می‌کنم.
درحینی که شلوار راحتی پایم می‌کنم، از جایش بلند می‌شود و خودش را کمی جمع‌و‌جور می‌کند.
تیشرت پاره‌اش را از گوشه‌ای بلند می‌کند و با جیغ‌جیغ می‌گوید:
_ وحشی، ببین چه بلایی سر تیشرت نازنینم آوردی… می‌دونی چه‌قدر قیمتشه؟ این یه برند خاصه و کاملاً سفارشی.
بی‌توجه به جیغ‌ودادهایش از اتاق می‌روم بیرون و این درحالی‌ است که او دنبال بقیه‌ی لباس‌هایش می‌گردد و فکر می‌کنم گریه می‌کند، به جهنم.
_ مقصر خودتی فران. تو با لیمیت‌های من بعد از یک سال آشنایی. حالام جمع کن برو، حوصله‌ات رو ندارم.
سیگاری کنار لب می‌گذارم، اما روشن نمی‌کنم. این‌هم از عادت‌های بی‌خود بعد از ترک است. شب از پنت‌هاوس من واقعاً جذاب و دیدنی است. خانه‌ی بدون پرده هم برای خودش معرکه است. از این‌جا، شب و شهر، دو ترکیب بی‌نظیر و دیدنی هستند.